İBN-İ HALDUN

Œ  Ebu Zeyd Abdurrahman bin Muhammed bin Haldun el Hadramî  27 Mayıs 1332 /  Tunus - 19 Mart 1406 / Kahire) veya tanınan kısa adıyla İbn-i Haldun,modern historiyografinin, sosyolojinin ve iktisatın öncülerinden kabul edilen 14. Yüzyıl düşünürü, devlet adamı ve tarihçisi. Köklü bir aileden geldiği için iyi bir eğitim aldı. Tunus ve Fas'ta devlet görevlerinde bulunduktan sonra Gırnata ve Mısır'da çalıştı. Kuzey Afrika'nın o dönem istikrarsız ve entrikalarla dolu siyasal yaşamı 2 yıl hapiste yatmasına neden oldu.

Œ  Bedevi kabilelerini çok iyi tanımasından dolayı aranan bir devlet adamı ve danışman oldu. Mısır'da 6 defa Maliki

Œ  kadılığı yaptı.Şam'ı işgal eden Timur ile görüşmesi bir fatih ile bir bilginin ilginç buluşması olarak tarihe geçti.

Œ  Eseleri ; **Kitâbu'l-İber**: Bir dünya tarihi niteliğinde olan eser üç bölüme ayrılır.

Œ  Birinci bölüm: Bir önsöz ve girişten oluşan birinci ciltten oluşur ve Mukaddime adını almıştır.

Œ  İkinci bölüm: Eserin 2., 3., 4. ve 5. ciltelerinden oluşur. Arap tarihinin yanında Fars, Yahudi, Eski Mısır, Türk ve Franklar gibi çeşitli toplumların tarihleri anlatılır. Emevi ve Abbasi hanedanlarının tarihi de bu bölümde anlatılır.

Œ  Üçüncü bölüm: 6. ve 7. ciltten oluşur. Kuzey Afrika'daki Berberiler ve Müslüman hanedanların tarihi anlatılır.

Œ  ** Mukaddime**: İbn-i Haldun, bir önsözde kitabını tanıtır ve tarih ilminin öneminden bahseder. Giriş bölümünde ise tarih ilminde yöntem sorununa değinir ve özellikle İslam tarihçilerinin hatalarını gösterip, yöntemlerini eleştirir. Toplumların gelişim ve hareket süreçlerine dair değerlendirmeleri içeren Mukaddime 6 bölümden oluşur.