Hikayemiz, 17nci yy.da bir fincancı (kahve) loncasında (ahi ocağı) geçer. Bir usta ve çırağı kendi hallerinde dükkanlarında kahve fincanı üretmekte ve satmaktadır. Çırak zamanla büyür ve belli bir ustalık seviyesine gelir. Bir zaman sonra artık kendini ispatladığını düşünerek ustasına:

- Ustam, ben bu işte her şeyi öğrendim, piştim. Bir el verde bana dükkanımı açıver.

- Evladım, senin pişmene daha var, biraz sabırlı ol.

Bilindiği üzere ahi ocaklarının geleneği, ustalık makamına erişen bir çırak için lonca içinde bir peştemal kuşanma merasimi yapılır, helalleşilir ve ustasının hazırladığı dükkana usta olarak adım atar. Çırağın bir çeşit sigortasıdır bu yöntem.

Çırak bakar ki ustasından hala bir ses çıkmamaktadır. Yine gider:

- Ustam, bir şey söylemedin, ama ben bu işte her şeyi öğrendim, piştim. İşin hepsini ben yapıyorum zaten. Hadi, bir el verde bana dükkanımı açıver.

- Evladım, senin pişmene daha var, biraz sabırlı ol. Sen hazır olduğunda ben her şeyi hazırlarım.

Bu süreç bir kaç kere daha tekrarlanır. Sonunda usta dayanamaz:

- Evladım, henüz pişmedin, ama madem bu kadar çok ısrar ediyorsun, hazırlığa başlayalım.

- Allah razı olsun ustam! Allah ne muradın varsa versin. Bu kulun sana duacıdır.

Loncaya haber edilir, dükkan tutulur, dayanır döşenir. Günü gelir lonca azaları toplanır, çırağa peştemal bağlanır ve ustalık makamına yükseldiği ilan edilir. Eski çırak yeni usta, ustasıyla helalleşir ve besmeleyle dükkanıına adım atar, çalışmaya başlar.

Aradan kısa bir süre geçer. Yeni usta, ustasının dükkanına süklüm püklüm girer:

- Ustam, affet beni. Uyarmıştın, ama seni dinlemedim. Bir şeyler ters gidiyor. Bu dükkanda seninle ne yapıyorsam aynısını yapıyorum, ama fırından fincanlarımın çoğu çatlak çıkıyor. Ne yapsam nafile?

- Evladım, ben sana henüz pişmediğini söylemiştim. Ne yaptığını niçin yaptığını henüz öğrenmemiştin. Hadi en baştan birlikte yapalım da nerede hata yaptığını bulalım.

Kilden fincan hamuru yoğrulur, çömlekçi tornasında çekilir, kulbu yerleştirilir, fırın tepsisine ters çevrilerek koyulur. Yeni usta tepsiyi tam fırına sürecek iken ustası telaşlanır:

-Evladım ne yapıyorsun? Öyle hemen fırına sürülmez ki! Bak şimdi!

Fincanları tek tek alarak içlerine "püf" diye üfler. Tekrar yerlerine yerleştirir ve fırına sürer.

-Gördün mü evladım? Fincanlarının içine püf diyerek nefesinin nemini vermezsen fincanlar pişerken çatlar. Unutma, her işin bir püf noktası vardır.

İşte püf noktası okullarda öğretilmez, ders kitaplarından da öğrenilmez. Bilgi başka şeydir, olmak başka şeydir. Püf noktası olmakla ilgilidir ve tecrübe ile yaşayarak öğreniriz.

İyi çırak, ustası yokken anlaşılır.

Alıntı